Hoe het begon

Ik zag in 2012 een oproep op Facebook om mee te gaan als vrijwilliger naar Griekenland.
Ik had net mijn hond Dixie verloren aan een hopeloze strijd tegen kanker.
Ik moest een doel geven aan haar dood, niks in mij kon dit tegenhouden.

Aangekomen in Griekenland benam de natuur mij de adem en mijn hondenradar werkte op volle toeren. Nergens was er een hond te bespeuren, bleek dat er massale vergiftigingen hadden plaatsgevonden om de honden uit het toeristische straatbeeld te halen.

Aangekomen op het terrein (een soort opvangplaats) was mijn eerste doel de honden in de kooien te gaan bezoeken en daar viel me 1 hondje op. Ze reageerde minder spontaan, bleef op de achtergrond, ik voelde dat er iets niet ok was en zo bleek.

Ik nam haar op en het was alsof dat fragiele lichaampje zo in mijn armen kon breken. Nooit had ik zoiets gevoeld. Haar ogen keken alsof ze nog nooit liefde gezien hadden, nietig en vragend, alles in mij wou vechten voor haar.. en dat deden we, samen, met ups maar vooral veel downs, onafscheidelijk voor een paar dagen tot ik haar op een nacht, met haar poot in mijn hand voelde wegglippen… een laatste blik, een  hartverscheurende schreeuw een oneerlijke strijd die op voorhand al verloren was .

Vanaf toen kon ik nooit meer wegkijken van het probleem, problemen veroorzaakt door mensen.

Ik gaf haar een mooie begraafplaats bij een eeuwenoude olijfboom..

Mijn troost vond ik in de liefde van alle andere honden en ik kende ze door en door, degene die altijd tussen mijn benen kroop, degene die telkens opsprong, die lompe die niet doorhad dat hij 4 poten had,… en die ene die als kleinste van de bende vond dat ze alle aandacht moest krijgen, al het eten verdedigde, constant achter me aan liep alsof ze nooit anders had gedaan…..

Dat was Stella!!!!

Nu en dan gingen we het dorp in, gewapend met zakken eten.

Daar zag ik op een avond een hond die mijn aandacht trok omdat hij op zoek was.

Ik ging er naartoe en voorzichtig naderde hij me. Hij nam zelfs eten van me aan. Het duurde niet lang vooraleer ik omringd was door nog andere honden met hongerige ogen, smekend om eten.

Je merkte duidelijk dat ze eerst niet begrepen dat iemand zomaar eten gaf, ze behielden een veilige afstand en enkele dagen later begreep ik waarom…

Kinderen van amper 7 jaar zaten met stokken en zelfgemaakte pistolen de honden achterna, er op kloppen, schoppen, spuwen, schreeuwen, opjagen,… het is een spelletje voor hen.

Uiteraard gingen we die kinderen achterna en toen we hen vonden lag de hond op zijn rug, zich overgevend aan die schreeuwende kinderen. Ik wist niet wat ik zag. Die hond kon zich zo gemakkelijk verdedigen maar ondanks de vernederingen en de pijn deed hij niets anders dan ondergaan.

Dit is 1 van de beelden die ik nooit vergeet, wij als “ beschaafde “ mensen kunnen zoveel leren van die dieren, ook ik, want toen ik hurkte om hem te beschermen tegen die kinderen die maar bleven schreeuwen en slaan, wou ik hen o zo graag door elkaar rammelen, de woede die ik toen voelde blijft borrelen in mijn ziel. Ze dropen af en de hond ook… ik heb hem nooit meer teruggezien…

Hoe dan ook, er zijn zoveel trieste en pakkende verhalen, ook hele mooie maar die komen allemaal wel aan bod.

Hier is Stella’s dreamteam in mijn hart beginnen groeien en nog steeds groeit het en dat zal nooit anders zijn.

Ondertussen zijn we een stabiele organisatie met gemotiveerde en gelijkgestemde zielen, die samen hetzelfde doel voor ogen hebben: het harde leven voor de honden, katten en andere dieren te verbeteren, sterilisatieprojecten, castratieprojecten, inentingen, adopties,….

Zoveel werk maar het team is er klaar voor, samen kunnen we zoveel meer bereiken ….

Stella en Heike