Ik heb het geluk gehad Fouskitsa enkele malen te mogen zien in Griekenland. Ze leefde op een veld dat de rescuers daar huren. Ze was 1 van de " blijvers " zonder een kans op adoptie.

Altijd heel terughoudend als we gingen voederen, soms, heel soms kwam ze eens nieuwsgierig snuffelen maar aanraken ging zelden. Behalve dan voor Martha en Fotini die haar dagelijks zagen. Ze had een gezwel wss een tumor dacht men. Maar geld voor de operatie was er even niet. Dus sprongen we met Stella's dreamteam in actie en konden we het geld verzamelen voor 2 mri's van andere honden en haar operatie. De rescuers hadden tranen in de ogen, zo gelukkig dat hun meisje van dat lastig gezwel ging verlost worden, al was de operatie niet helemaal zonder risico. Ik mocht haar mee gaan halen bij de specialist in Lefkade en echt waar, ze was precies een andere hond, blij van dat gezwel (bleek een gezwollen lever te zijn ) verlost te zijn. Ze straalde en liet zich aanraken, gaf kusjes, knuffels en uiteraard waren wij in euforie want "ons" meisje was zo gelukkig.

En dat bleef ze tot 24 mei, ze moesten afscheid van haar nemen, ze kwam in ademnood en haar hart zorgde voor problemen. Ze mocht in vrede gaan, ze liet een leegte achter maar ze had tenminste toch nog enkele maanden waarin ze tenvolle van het leven kon genieten.

rip lieve Fouskitsa we vergeten je nooit!

op foto : Sandy Vervaet en Martha Baka samen met prinses Fouskitsa net na haar operatie

Papi Papi

Je gaf iets van jezelf aan mij

De kracht van een vechter

De wil om door te gaan

De moed om te strijden

De energie om nooit op te geven

Je gaf me je adem

Omdat leven voor jou genieten was

Je liet me stilstaan

Bij de ontroering van een moment

Je was niet mobiel

Maar je kon zo heerlijk onbezorgd zijn

Rondkijkend in de opvang

Respect afdwingend op een

Ontroerende manier

Je nam afscheid

Ik zag het in je ogen

De stilte was overweldigend

Ik kuste je met mijn tranen

Want ik wist

In dit aardse leven ben ik je kwijt

Maar Papi

Het zal stiller zijn nu in de opvang

Jouw “hebbe hebbe hebbe” ga ik nooit vergeten

Ik neem je mee boven de wolken

Waar je vrij kan zijn

En achter je dromen aangaan     xx jouw maatje Heike

Sandra adopteerde Luna en Zoë, De zusjes van Jack en Feta haar dochters.

Na enkele jaren bleek Luna meer en meer gewicht te verliezen en leek men maar de oorzaak niet te vinden. Uiteindelijk kwam men op de diagnose van leukemie maar helaas ging het razendsnel dan. Een rollercoaster van emoties, berichten van " ze gaat de betere kant uit " tot " nee, ze gaat het niet halen". Och lieve Luna ik weet nog exact wat ik deed toen ik dit verschrikkelijke nieuws kreeg, zo jong, zo onwerkelijk.

Het gaat je goed over de regenboogbrug lieve schat. Voor altijd in onze harten.

Stef,

Stef is samen naar België gekomen met zijn zus en broer. Ooo ze waren zo cute! Instant in love was iedereen op die knappe familie.

Voor Stef ging het in het begin goed maar, en ik kan het echt niet anders zeggen, hij is mentaal mishandeld geweest. Ik deed mijn best lieve Stef, je bent tss mijn roedel gekomen om jouw baasje te tonen welk vertrouwen je wel in hem had want die vond dat er geen band was, ik toonde aan dat die er was en kreeg zoveel lof over jou te horen naderhand. Maar het mocht niet zijn lieve Stef, je baas was labiel en we namen je er dan ook weg. Maar het leek te laat voor je , mentaal was je zo ver heen, ik zag je en ik wist en kon ermee om. Je kwam via een adoptante bij een no kill asiel terecht en ik had contact met die mensen. De afspraak was je te laten tot rust komen en je hond te laten zijn, ze deden testen en op alle gebied was je geslaagd. Helaas na amper paar dagen gaven ze je ter adoptie. en dit ging niet goed. Je kwam terug en telefonisch was afgesproken indien het niet ging dat ze  contact gingen opnemen zodat we je kansen konden geven. Helaas lieve Stef, achter onze rug om hebben ze je laten inslapen , ik wist het pas een dag later, een dag te laat!!!!

Het spijt me Stef, ik heb gefaald maar in mijn hart leef je voor eeuwig!! Al zit daar weinig troost in....